Op een steenworp afstand van haar vader heeft redacteur Sacha haar neef begraven. Het alledaagse overrompelt haar de dag erna.
Dwalend door de Brusselse straten wordt redacteur Sacha geconfronteerd met een soort eenzaamheid dat nieuw voor haar is.
We spreken met Siska Baeck, die gefascineerd was door de onmogelijkheid tot aanraking als gevolg van corona. In de tweede golf resulteerde deze fascinatie in het schrijven van haar eerste boek "(on)aanraakbaar".
"Lang schaamde ik me ervoor dat ik antidepressiva slikte, nu niet meer. Dat ik een pilletje slik maakt me niet zwak, maar juist sterk omdat ik mezelf het leven gun."
‘Heb je het nou nog steeds niet een plekje gegeven?’ De vader van Sacha is al 9 jaar overleden, maar haar rouw kent geen tijd. De ene dag is de rouw meer aanwezig dan de andere dag, maar het is er altijd.
"Op een liefdevolle manier kijken naar mezelf en luisteren naar wat mijn depressie me probeerde te vertellen, gaf me ademruimte."
"Toen ik las dat 70 procent van de misbruikslachtoffers bevriest uit angst, vielen voor mij de puzzelstukjes op hun plaats. Ik kon niks anders dan bevriezen en het maar laten gebeuren. Dit maakt mij niet zwak, dit maakt mij menselijk."
"Zoa is poep." Zo werd de nicht van onze schrijfster Sacha verwelkomd in Nederland. Het was de inleiding van een leven vol racisme. Een gesprek over onder meer de impact van racisme op mentale gezondheid.
Sacha verloor haar vader en neef aan zelfdoding en schrijft hierover. Het woord 'zelfdoding' is bewust gekozen: "Ik vind zelfmoord een misselijkmakend woord."
Je draagt een jurk, doet geen jongensdingen en hebt geen kort kapsel. Over de worsteling om niet te voldoen aan de stereotype-lesbienne en niet voldoen aan de norm.
Bas Tijm
Collin van der Grond
Eva Hirschmann
Hanna Stolk
Jij?
Marijn van den Berge
Sacha Verheij