Misschien denk je halverwege: wat een jankverhaal. Dat mag. Ik denk het misschien ook wel, achteraf. Maar als je op dat moment een magneet in mijn hoofd zou gooien, zou onderstaand verhaal eruit komen. Het moment waarop de eenzaamheid als een donkere deken over me heen valt en alle vakjes negativiteit in mijn hoofd opengaan. Alles wordt uitzichtloos.
Gelukkig voel ik me niet altijd zo, maar soms heb je van die periodes. Meestal uren, soms dagen en weken. Eenzaamheid is iets stoms, want het is niet meetbaar. Vaak wordt gedacht dat eenzame mensen zich 24/7 zo voelen, maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Het is een probleem dat altijd net onder de oppervlakte sluimert en dan plotseling compleet uitbarst, op soms totaal onverklaarbare momenten, en je overmeestert. Dit schreef ik terwijl ik op een dieptepunt zat, zoals er velen zijn:
Waarom heb ik geen vrienden? Ik begrijp het niet. Nou ja, ik kan je een hele waslijst aan dingen geven die verkeerd aan mij zijn, maar toch. Iedereen heeft toch vrienden, sommigen zelfs hele groepen: waarom ik niet?
Ik heb eigenlijk nooit vrienden gehad. Ik ben altijd al een einzelgänger geweest. Maar dat was oké. Ik had wel wat vriendjes op de basisschool en soms zelfs eentje waar ik vaak mee speelde. Sinds de middelbare is het hard achteruit gegaan. De vrienden die ik dacht te hebben op de middelbare school keken weg wanneer ik gepest werd, of erger nog: deden mee. Toch was het beter dan alleen zijn, dacht ik. En dus bleef ik bij hen. Ze waren niet allemaal slecht, maar achteraf gezien bespeur ik te weinig kenmerken van echte vriendschap om dit nou een ‘goede’ vriendschap te noemen.
Ook merkte ik dat het contact met deze jongens minder werd toen ik depressief werd, al wist ik dat toen nog niet. Ik wist niet waarom ik niet uit bed wilde komen en overal tegenop zag en overal bang voor was. Waarom ik lusteloos was, geen vreugde meer in het leven zag. Ach, ik was vast een luie puber die geen zin had om naar school te gaan en het liefst elke dag uitsliep. Ik was vast somber omdat ik een hekel aan school had. Of aan de mensen op school. Wist ik veel dat dat het begin was van een zes jaar durende zware depressie.
Toch merkte ik dat ze minder met me om wilden gaan. Ik werd vast saaier, of nog meer een loser dan ik al was. Het dikke jongetje waar eigenlijk niemand mee geassocieerd wilde worden. Ze begonnen me los te laten en na de middelbare gingen ze door met hun leven en bleef ik voor het eerst ook echt eenzaam achter terwijl ik alleen was. De depressie werd erger en de paniekaanvallen kwamen erbij toen ik een poging deed op het MBO.
Op het MBO, ik was net 16, ontmoette ik de laatste soort-van-vriend die ik tot nu toe heb gehad. Brian. Net als ik was Brian het stille jongetje. Onzeker, bang en alleen. Dat vertelden we niet tegen elkaar, maar we voelden het: dikke kneusjes onder elkaar.
Het klikte en we groeiden iets naar elkaar toe. Maar het was maar een paar weken. Ik kreeg paniekaanvallen, mijn depressie raasde verder en ik zag mijn opleiding niet meer zitten. Ik kwam steeds minder naar school en op een gegeven moment helemaal niet meer. Brian stelde vragen, ik omzeilde ze. Brian appte me waar ik bleef, maar ik blokkeerde hem toen ik definitief met de opleiding stopte. Wat als? Sorry, Brian, het spijt me nog steeds.
Nadat ik ook met een tweede opleiding was gestopt wegens mijn mentale problemen kwam ik thuis te zitten. In de vier jaar die volgden kwam ik amper het huis uit: ik vond een internetbaan als schrijver die ik vanaf mijn eigen kamertje kon doen. Dit klinkt ideaal, maar het heeft mijn sociale leven op pauze gezet. Ik had al niemand, en kut voelde ik me toch al, dus dacht ik dat het zo wel oké was en dat het wel goed zou komen.
Nu, meer dan vier jaar later, denk ik er wel anders over. Tussen je 18e en je 22e maak je vrienden, ga je uit, vind je een vriendin, doe je gekke dingen en sommigen zitten al met drie baby’s. Ik deed er niet aan mee. Ik had wat leuke contacten via het internet, maar meer dan dat ook niet. En dus mis je als het ware een belangrijk deel van je leven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor de mensen die ik ken, maar het is te sporadisch, te oppervlakkig soms.
Enkele maanden geleden pas realiseerde ik me dat het zo niet verder kon. Ik kwam vaker buiten, nam meer deel aan het sociale leven en solliciteerde naar een baan waar ik wel fysiek aanwezig moest zijn. Aan de ene kant heeft het me geholpen, aan de andere kant twijfel ik meer dan ooit aan mezelf.
Nu ik sociaal zo lekker actief ben, vind ik zelf, moet het toch resultaat opleveren? Nope. Vooral in de weekenden blijf ik nog steeds vaak alleen, terwijl anderen hun leven leven. Met elkaar. Ik lijk stil te staan en ben jaloers op alles en iedereen. Van de contacten die ik heb opgedaan contacteert de één me alleen als ik nodig ben om iets op te knappen, de ander vindt me toch te saai en voor anderen ben ik juist weer te druk. De meesten zien me niet eens staan, terwijl ik toch bijna 2 bij 2 meter ben.
Ik ben boos. Op mezelf. Op de wereld. Op mensen die wél wat kunnen. Op kleffe stelletjes. Op vriendengroepen. Op iedereen die wel gelukkig is. Op iedereen met een leuke zaterdag, een leuk leven. Op mensen die wel wat van hun leven maken. Op die twee gasten die nu, samen, voorbij fietsen. Op mijn stomme hoofd met zijn achterlijke twijfels en angsten. Op de mensen die mijn probleem negeren, mij negeren. Op het leven.
Doe ik dan nooit wat goed? Geeft er dan niemand om me? Blijf ik dan alsnog altijd alleen? Wat is er mis met me dat niemand met me om wil gaan of de moeite neemt om me beter te leren kennen? Steekt de wereld gewoon zo in elkaar? Wat moet ik nog meer doen om wél mensen te vinden die me goed vinden zoals ik ben? Of ben ik te ongeduldig? Ik weet het niet meer. Heeft het nog zin? Heeft het leven nog zin als je niemand hebt om voor te leven?
Dit artikel is inmiddels al enige tijd geleden gepubliceerd. Inmiddels kan ik blij en trots zeggen dat ik vrienden gemaakt heb! De meeste mensen die dit lezen willen dat ook graag bereiken en als het voor mij mogelijk is, is het voor jou ook mogelijk!
Ik heb hier een artikel over geschreven met antwoord op de vraag: ‘Hoe maak ik vrienden?’ Aan de hand van hoe ik vrienden heb gemaakt probeer ik je een paar tips te geven hoe jij dit misschien ook wel kunt bereiken. Wil je dit graag lezen? Klik dan hier!
Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp.
Bas Tijm
Collin van der Grond
Eva Hirschmann
Hanna Stolk
Jij?
Marijn van den Berge
Sacha Verheij
Respect voor je verhaal. Ik hoop echt dat je veel vrienden mag krijgen.
Dankjewel! 🙂
Hoi Marijn,
Wat een triest verhaal maar met een inspirerend slot.
Nu wel vrienden en studeren aan de PABO.(hoe gaat het ?)
Ik hoop dat je jou geluk vindt in het onderwijs en….
je zal een aanwinst zijn voor kwetsbare kinderen,(die voelsprieten ontstaan door de ervaringen die je hebt gehad)
Groet,Johan (ervaringsdeskundige;>) )
Respect voor je openhartigheid! Ik hoop zoo dat je er een beetje uitkomt💕
Superbedankt! Ik hoop het ook, ik werk eraan! 🙂
Sterkte en succes, hier het zelfde verhaal.
Achteraf gezien veel slechte vrienden gehad die mij minderwaardig behandelde doormiddel van sluwe grapjes.
Na een aantal jaar afstand van hun te hebben gedaan, zit ik nu met 0 vrienden.
Ik probeer altijd te socializeren maar mijn oppervlakkigheid en achterdocht staat in de weg.
Hoe kut het ook is, geen vrienden hebben is altijd beter dan slechte vrienden hebben. Ik vind het dapper dat je afstand van hen hebt gedaan, dat getuigt van lef!
Ik ken het achterdochtige ook, omdat ik denk dat mensen me toch nooit goed genoeg vinden. Maar ik merk ook dat het minder wordt naarmate je meer probeert met mensen om te gaan en vriendschappen te maken. Heel veel succes en hopelijk lukt het je om weer vrienden te maken!
vind het dapper dat je je verhaal durft te tonen. ik ken mezelf volledig hierin. ik ben namelijk ook een eenzaam persoon zonder vrienden, ik voel me alsof ik niet besta in de maatschappij. Soms heb ik ook het gevoel dat er niemand met mij wilt omgaan en daarom heb ik ook altijd een sombere uitstraling. Hierdoor ben ik een heel erg laag zelfvertrouwen. Soms denk ik aan zelfmoord hierdoor maar aan de ene kant wil ik het toch een kans geven.
Hoi, bedankt voor je reactie. Wat naar dat je dit meemaakt. Ik hoop dat je zelfmoordgedachtes niet te serieus zijn, want dat is echt geen optie. Probeer vertrouwen te houden! Het is inmiddels een klein halfjaar geleden dat ik dit artikel heb geschreven. Inmiddels heb ik niet alleen meer contacten, maar ook écht vrienden gemaakt. Dat betekent niet dat je je nooit eenzaam voelt, want zelfs met mensen om je heen kan dat het geval zijn. Maar ik zeg het om je te laten zien: in een relatief korte periode kan er veel veranderen, dus denk alsjeblieft niet aan definitieve oplossingen voor iets waar je uit kunt komen!
Doordat ik nu meer contacten heb en ook heb gemerkt dat mijn pogingen om contact te maken niet als ‘raar’ worden bevonden, waar ik dat dacht, is mijn zelfvertrouwen iets gestegen en durf ik ook steeds makkelijker contact te leggen. Begin klein, maar blijf altijd proberen contact met andere mensen te leggen. Dat is belangrijk! Binnenkort ga ik ook in therapie om mijn verknipte gedachtengang en mijn zelfvertrouwen wat op te krikken. Misschien is dit ook een optie voor jou?
Ik voel je man, je bent niet de enige
Dank je wel voor je openheid. Je helpt veel mensen met je verhaal. Het geeft mij hoop al vraag ik me af hoe je inmiddels wèl vrienden gemaakt hebt?
Ik voel me zo intens eenzaam, maar niemand verwacht dat van mij. Ik heb veel meegemaakt, eigenlijk belachelijk veel. Ik ben alleenstaand, heb 2 kinderen. Doe me altijd vrolijk voor en praat met iedereen. Maar God, wat zou ik graag echte vrienden willen hebben, niet de oppervlakkige gesprekken, maar echte diepe verbinding met fijne mensen….
Dank voor je reactie, heel erg fijn dat ik je hiermee kan helpen.
Hoe ik vrienden heb gemaakt is door meer uit mijn schulp te kruipen, meer sociale dingen te doen en wat meer mijn angst om mensen aan te spreken opzij te zetten. Dat klinkt makkelijker dan het is. Maar dat lost jouw probleem niet op, want het leggen van contact gaat je zo te horen goed af.
Hoe je een diepe verbinding krijgt met iemand? Geen idee. Ik denk dat dat niet uit te leggen valt en zeker niet te forceren. Een diepe verbinding kan snel gaan als het klikt met iemand, of kan heel langzaam gaan, maar wel ijzersterk groeien. Ik heb die verbinding zeker ook niet met de vrienden die ik gemaakt heb, maar dat betekent niet dat het geen vrienden zijn. Vrienden kun je elke dag spreken, maar ook maandenlang niet spreken en is dus een heel breed begrip. Misschien ligt je verwachtingspatroon van ‘een vriend’ te hoog. Die fout heb ik ook vaak gemaakt door te snel te veel en te diep te willen, puur uit eenzaamheid. Nu probeer ik het wat rustiger op te bouwen, maar dat betekent dat een diepe connectie met iemand waarschijnlijk nog een poos duurt.
Natuurlijk is het heel fijn om zo’n intense band met iemand te hebben, maar dat heeft in 9 van de 10 gevallen tijd nodig. Dat begint met een praatje over koetjes en kalfjes, wat je goed doet, maar het vergt ook openheid van zaken denk ik. Een ijzersterke band krijg je niet door het altijd over diezelfde koetjes en kalfjes te hebben. Je zegt dat je veel hebt meegemaakt, probeer dat af en toe eens VOORZICHTIG aan te kaarten en kijk welke gesprekken eruit voortkomen. Sta ook open voor het verhaal van een ander en vraag naar zijn of haar levensverhaal. En probeer je vrolijke masker soms ook af te zetten bij diegene als je je daarnaar voelt.
Dan heb je nog geen diepe verbinding, want uiteindelijk moet het ook nog klikken tussen twee mensen. Maar eens verder gaan dan oppervlaktepraat zou goed kunnen helpen. Dat je makkelijk contact maakt met mensen is in je voordeel, probeer dat te gebruiken!
Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij. Ik vind het knap dat je alles zo kan neerschrijven. Tijdens de basisschool was voor mij het enigste moment dat ik echte vrienden had. Nadien tot nu heb ik geen vrienden meer gehad. Ik ben een stil persoon en ik weet nooit wat ik moet zeggen. Ik voel me al een paar jaar depressief. En ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders niet ongelukkig maken. Voor mij voelt elke dag hetzelfde en ik heb niks om naar uit te kijken. En ik ben bang wat de toekomst teweeg gaat brengen en ik kan niet omgaan met stress. Ik zou graag eens praten met een psycholoog, maar ik durf dit niet.
Ik wilde mijn ouders ook nooit tot last zijn, niemand niet, maar uiteindelijk houden ze als het goed is toch wel van je, ondanks alles. Iedere ouder wil denk ik zijn/haar kind gelukkig zien. Daarom is het helemaal oke om er met je ouders over te praten. Een psycholoog is een grote stap, maar gaat je zeker helpen. Als je hieruit wil komen, kan het een goede weg zijn. Maak eens een afspraak met je huisarts en doe je verhaal, dan volgt de rest vanzelf!
Bedankt voor je verhaal! Helaas herken ik mezelf hier heel erg in.
Eigenlijk vanaf jongs af aan nooit échte vrienden gehad. Vaak oppervlakkig of eenzijdig.
Ikben een jaar geleden verhuisd naar een andere stad en hoopte dat dit neter zou gaan. Op dit moment zit ik thuis zonder werk en ik merk dat ik mijn dagen echt zelf moet invullen.
Niemand van het eerdere thuisfront die eens even vraagt hoe t gaat. Een gedeelte van mijn ‘vriendinnen’ 200km verderop weet niet eens hoe mijn situatie nu is.
Ik probeer stukje bij stukje te accepteren dat ik hier geen moeite meer in moet steken. Ik neem aan dat die interesse een beetje van 2 kanten moet komen.. vind het wel lastig omdat ik merk dat ik mn verhaal kwijt wil.
Ben in ieder geval net begonnen met een nieuwe sport en zal hier veel dezelfde mensen tegenkomen + uiteraard op zoek naar een nieuwe baan waar ik mn best ga doen wat meer mensen te leren kennen.
Hoop dat het goed gaat met je!
Gr.
Hoi! Wat jammer dat je je erin herkent, maar ik hoop dat dit verhaal je misschien een beetje helpt.
Het is inderdaad zo dat het van twee kanten moet komen. Ik heb vaak gehad dat ik teveel tijd en moeite in iemand heb gestoken, omdat ik zo graag ‘niet-alleen’ wilde zijn. Uiteindelijk werkt dat nooit. Als iemand geen moeite voor jou wil doen, kun je diegene beter laten gaan. Maar soms hebben ze ook gewoon ruimte nodig en komen ze een keer op een punt dat ze wel aan je gaan denken en kun je een gezonde verhouding opbouwen.
Het is heel erg vervelend als je bij niemand je verhaal kwijt kunt. Ik ben ook zoiemand die dingen kwijt wil als er iets gebeurt. Dat hoeft niet per se over mijn gevoel te gaan, maar bijvoorbeeld over wat ik die dag heb gedaan of meegemaakt. Tip voor als je je verhaal niet kwijt kunt: schrijf het op! Je bent het alsnog soort van kwijt, het is leuk om te doen en misschien brengt het je ooit iets!
Heel erg goed dat je zo actief bezig bent om andere mensen te leren kennen. Een nieuwe baan zoeken heeft mij ook geholpen om nieuwe mensen te leren kennen en mede daardoor gaat het nu een stuk beter met me. Het is inmiddels alweer een poosje terug sinds ik dit geschreven heb 🙂
Alle goeds en geef niet op! En hoe eenzaam je je ook voelt, je bent nooit alleen.
He Wen,
Hier precies hetzelfde!
Hai J, hoe ga jij hiermee om? Het gaat bij mij echt wel okay, maar kan me vaak zo eenzaam voelen. Vind de wereld sowieso soms beangstigend in zijn oppervlakkigheid….
Hallo Wen heb je inmiddels vrienden gemaakt? Ik herken me in je verhaal…
Hoi Wen
Wauw wat een herkenning!
Ik denk dat de meeste het van mij ook niet verwachten. Maar het is wel wat het is…
Ik zit nu al 3 maanden thuis, overspannen!
Niemand lijkt zich te interesseren hoe het met mij gaat. Ik heb een lieve man en 2 jonge kindjes.
Heb ontzettend veel meegemaakt en daarvoor krijg ik binnenkort emdr. Ik wil graag dat het anders gaat worden… voor mezelf mijn gezin..
Liefs Moi
ik heb me nog nooit zo goed kunnen vinden in iets. Helaas ook in mijn situatie 0 vrienden. Heel veel slechte en jaloerse vrienden gehad en de keuze gemaakt om liever 0 vrienden te hebben ipv dit soort vrienden om mij heen te hebben. Al vanaf kleins af aan een heel groot probleem bij mij en dacht altijd naarmate ik ouder zou worden en naar school zou gaan dit probleem automatisch zou oplossen. Niet dus. Intussen MBO succesvol afgrond en nu fulltime werkende. Iedereen denkt dat mijn leven fantastisch is en ik het goed voor elkaar heb terwijl ik iedere avond/weekend alleen op de bank spendeer hartstikke depri. Ik probeer heel hard om nieuwe connecties te leggen, maar dit wil altijd wel mislukken en zie nu door de bomen het bos niet meer. Ik vind het heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier mee struggelt. Mooi artikel en we komen er wel!
Liefs, Romie
Hey, ik vind het heel naar voor je. Je bent ‘gelukkig’ idd niet de enige, maar dat maakt het niet minder zwaar. Wat je zou kunnen proberen is collega’s waar je het goed mee kan vinden uitnodigen voor een koffietje ofzo. Heeft mij al een leuke avond opgeleverd. Had waarschijnlijk al een vervolg gehad als corona niet om de bocht was gekomen 🙂 Of probeer een nieuwe hobby te vinden, waar je nieuwe mensen tegenkomt. Die hebben immers al dezelfde interesse.
Het is heel lastig, want mij lukt dat ook laaaang niet altijd, maar wat ik wel heb geleerd is dat je er hard voor moet werken en soms ook je angsten en onzekerheden voor moet overwinnen.
Ach ik heb precies hetzelfde, mijn weekend is vrijwel altijd saai. Het weekend breng ik bijna altijd alleen door zonder leuke dingen te doen. Wat ik ook probeer, meer sociale contacten zal ik nooit krijgen. ik voel me eigenlijk alsof ik niet besta in de samenleving. Ene kant denk ik dat ik liever dood kan gaan en andere kant denk ik van dat dit zonde is. Soms vraag ik mezelf af, ligt het aan mijn uiterlijk? Doe ik iets fouts? Wilt niemand met mij omgaan?, aan mijn innerlijk kan het in ieder geval niet liggen want ik doe iemand geen vlieg kwaad. Ik heb ook geen contact met mijn familie, dus ik sta er compleet alleen voor. Diep van binnen voel ik mij zielig, maar ik wil niet zielig overkomen bij anderen waardoor ik me eigenlijk andere voordoe.
Beste anoniem1, Ik weet helaas precies hoe jij je voelt! Zo jammer!
Mooi geschreven Marijn, ook fijn dat je nu wel vrienden hebt!
Anoniem1 en anderen, misschien kunnen we met elkaar in contact komen?
Ja goed ide haha
Veel punten zijn herkenbaar. Ben nu 20 jaar oud en zit even in een periode zonder vrienden. Vaak kan ik dit wel handelen. Kom er toch wel met of zonder vrienden, denk ik maar. Soms doet het pijn. Mensen gaan er vanuit dat je vrienden hebt. Maar goed… ze komen vast wel weer een keer terug. Ik ben goed zoals ik ben! En ga mij niet voor wie dan ook aanpassen.
Ik ken dit gevoel heel goed en ik kan je verzekeren: het ligt niet aan jou. Wat bij mij vooral heeft geholpen is dingen doen die ik leuk vind en hierin ook open proberen te staan voor sociaal contact. Dit kan muziek maken zijn, kunst, sport, schrijven of wat dan ook. Wat je ook doet, blijf jezelf en zonder jezelf in ieder geval niet af. Ik weet dat het comfortabel is om jezelf af te zonderen of in sociale situaties afgezonderd te zijn, maar op die manier stoot je eigenlijk onwillend mensen af. Voor mij was dit heel moeilijk omdat ik ook flink wat sociale angst heb maar door jezelf toch in dat soort ongemakkelijke situaties te plaatsen leer je er mee omgaan en ik heb er zelfs vrienden aan over gehouden.
Liefde <3
Bedankt voor je reactie Marijn. Ik heb na jaren de stap gezet om weer te beginnen met een HBO. Ik hoop hier meer sociale contacten ook door te krijgen. 🙂 Groetjes Romie
Wat een supergoede stap, Romie! Dat gaat vast en zeker helpen. Ik wens je alle goeds!
Hoi Romie,
Hoe gaat het inmiddels met jou?
Heb je al wat contacten opgedaan?
Hoe gaat het met de anderen hier op dit draadje?
Ik ben ook eenzaam, je verhaal is herkenbaar. Heb zelf een afwijking aan me neus waardoor mensen me vermijden/aanstaren/kortaf zijn/snel het contact met mij willen afraffelen.
Enige aandacht die ik krijg is van prostituees die ik betaal. Ik ben op het punt beland dat ik bereid ben om een dame te betalen om me vriendin te zijn, ik zie geen uitweg
Dat is erg naar omdat te horen! ik wil wel bevriend met je worden. Uiterlijk in een vriendschap doet er niet aan toe. Mensen die jou omdat reden afwijzen alsof ze zelf zo perfect zijn.. hoe gaat het nu met je?
Herken je verhaal, ben zelf al een stuk ouder en nu ik de leeftijd heb dat ik terug kan kijken, zie ik in dat ik mij altijd anders heb gevoeld, ik kon niet mee met de maatschappelijk geaccepteerde norm…ik ben niet geïnteresseerd in.leuk doen om het leuk doen,maar, zoek naar echt, eerlijk en diep contact, waarin ervoor minder leuke gevoelens een kans krijgen om tot uitdrukking te komen….je kunt je afvragen, waarom alles altijd zo nodig leuk, mooi, succesvol moet zijn, dat is er ingeramt van jongs af aan…. het is een concept!!! als mijn zogenaamde”negatieve gevoelens” Er niet mogen zijn leef ik in een leugen, want het leven is niet alleen maar leuk, al lijkt het of alles tegenwoordig leuk moet zijn, je moet er uitzien als een model, je moet van alles waar je niet voor hebt gekozen…voldoe alsjeblieft niet Aan de norm, wees anders…dat is precies wat deze wereld nodig heeft, mensen die niet aangepast zijn aan de huidige gekte, de snelheid en agressie van deze tijd, de rat race….ik doe er lekker niet aan mee,dan hoor ik niet bij de massa maar vind ik de vriendschappen die echt waarde hebben. Die zijn dan wel op één hand te tellen maar als je duizend vrienden hebt en van feeststemming naar feeststemming wilt gaan in je leven, dan ben je niet erg realistisch….
Mooie woorden!❤️
Zeer herkenbaar en helemaal met jou eens♡
Hey Marijn. Ik heb ook nul vrienden.. Maar soms heb ik het gevoel dat ik mij gewoon niet kan hechten aan mensen. Heb al te veel meegemaakt. wat me zacht heeft gemaakt en iedereen over me heen loopt.. Ik doe mijn best om miljonair te worden opdat mensen mij toch nodig zullen hebben, opdat ik toch opgemerkt zal worden en omdat ik dan fuck you kan zeggen tegen alle haters :p Beetje zielig statement maar zo voel ik mij ook echt..
Ik ben 31 en ik heb ook geen vrienden. Zullen wij dan maar vrienden worden?
Zo herkenbaar dit. Ik wordt gauw 30 en de enige mensen met wie ik rondhang zijn mijn ouders. Ik heb wel online vrienden maar dat is allemaal in andere landen, te ver weg om echt iets te ondernemen. Ik zeg altijd wel dat ik mij red in mijn eentje maar je went er aan en of dat goed is weet ik niet. Ik heb wel vrienden groepen gehad in het verleden maar deze dachten alleen in eigen belang vaak. Kort om over mijn heen laten lopen en contact verbroken toen ik dat zat was. Ik had een hele goede vriend maar dat is ook helaas verwaterd,en spreek ik al jaren niet meer, sorry Toob. Het probleem is ook ik trek misschien ook te labiele personen aan omdat in een goede luisteraar ben en dat triggerd een deel van mijn A.s.s wat ik dan ook weer niet wil en er dan ook niet veel energie in steek, kortom te koste van mijzelf, deze vriendschappen blijven ook nooit. Ik zou gewoon graag een paar vrienden willen hebben waarmee ik dingen kan ondernemen. Dom kan ouwehoeren. Collega’s gaat prima in contact en ik ga ook wel naar een sportschool toe en dergelijke , ben namelijk in race voor afvallen, al 20 kg kwijt . Ik behoor onder de lhbti gemeenschap maar ook daar vrienden in vinden is soms lastiger dan gewoon . Ik wil voor mijzelf het begin van mijn 30 gewoon een omkeer maken, maar alleen kan dat niet
Wel gek om te lezen maar wat je schreef over school en depressie… ik kan er helemaal inkomen ik heb jaren met moeite naar school gegaan het was echt een hel voor mij , en dan nog eens gepest worden van het lager tot het 5de middelbaar … idd omdat ik ook depressief was door een laag zelfbeeld en niet goed kon volgen ect. Nu heb ik tijdens mijn 17 en 27 wel veel leuke vrienden gehad maar sinds het gedaan is met mijn vriend zie ik niemand meer buiten mijn beste vriendin. Ik heb deels ook door hem afstand van hun genomen omdat het niet meteen de beste invloed was, in principe geen slechte beslissing maar nu sta ik er zo goed als helemaal alleen voor terwel ik net assistant manager ben geworden wat heel veel van me vraagd en ik nog altijd elke dag opboks tegen zelfmoord gedachten en depressive stemming.
Maar ik blijf men best doen ongeacht …
Heel herkenbaar helaas, op basisschool veel vriendjes, op de middelbare maar 1tje, na de middelbare school een vriendengroepje bestaande uit collega’s waarmee ik elk weekend ging stappen ( hele leuke tijd ) voor enkele maanden helaas.. Toen werden ze ontslagen, ik kreeg een vriendin, daarna heb ik ze nooit meer gezien. ondertussen verhuisd 150km verderop , en dan werk ik ook nog als zzper. De enige soort van onder de mensen zijn wat ik had was de sportschool, echter in deze tijd is dat ook niet leuk meer. Ergens zou ik de tijd terug willen draaien en mijn eerste vriendin graag willen inruilen voor het vriendengroepje dat er toen was haha.
Een herkenbaar verhaal! Ergens doet het mij goed om te lezen dat er zoveel mensen zijn die stiekem in hetzelfde schuitje zitten als ik.
Ik ben een getrouwde man van 34 en heb alles perfect voor elkaar, behalve vrienden. Ook altijd jaloers op mensen die dat wel hebben. Wat heb je aan vrije tijd en geld als je geen ‘invulling’ hebt in je leven?
Ik ben zelf 7 jaar getrouwd, geen kinderen.
Maar omdat we maar weinig delen voel ik me ook hierin behoorlijk eenzaam..
Het kan me overvallen en soms maanden niks doen, maar het is en blijft een gemis.
Ik ben zelf erg geïnteresseerd en zelfs sociaal, maar op een of andere manier lukt het niet om een vriendschap aan te gaan.
Wie o wie zou een keertje wat willen ondernemen?
Hi Ralf,
Herkenbaar allemaal!
helaas bij mij ook het geval.
Ik zit in een relatie maar weinig vrienden.
Mocht je is willen praten hoor ik het graag van je…
travelbird39@hotmail.com
@ Marijn
Top dat je je verhaal verteld, herkenbaar.
Fijn dat het nu wel wat beter met je gaat .
Grtjs Chris
Ik woon in Spanje en ik heb ook vele slechte ervaringen in mijn leven. Mijn familie was bijna nooit vriendelijk met mij,op schol ben ik gepest,en ik heb ook nooit echte vrienden gehad.Altijd heb mij alleen gevoeld.
De enige vrienden die heb gehad waren die slechte mensen waren en slechte dingen maakten mij maken of mensen met wie ik voeld mij alleen.
Toen ik door de straat van mijn stad loop en zie de hetzelfde mensen,gebouwen of plaatsen opeens begint ik slecht mij voelen,omdat deze dingen maken mij herinneren van mijn slechte ervaringen die ik heb meegemaakt.
Toen ik in het zuid van Frankrijk ben geweest heb dat nooit meegemaakt.
Nu voel mij alleen en soms het is moelijk om te ophouden. Ik was heel verdrietig en bijna kreeg depressie.
Gelukkig,twee jaren geleden besloot ik om een reis naar Nederland te doen.Daar voeld mij beter en het geestelijk pijn nam af. Vanaf die reis begon ik Nederlands aan het studeren, ik heb de A2 niveau gekregen en toen de corona virus is afgemaakt wil ik een nieuwe leven in Nederland beginnen. Nu voel mij al niet verdrietig en alleen met een gevoel van walging toen ik door de straten van mijn stad of land loop.
Ik wil nieuwe talen studeren, niueuwe mensen in andere landen kennen leren en gaan naar Spanje nooit terug.
Leren talen en denken aan het buitenland hebt mij heel geholpen en heeft mij van en depressie gered.
Ik hoop dat je bent goed en hebt jouw problemen kunnen oplossen. Veel geluk!
Ik heb hetzelfde. Nooit echt dat gevoel gehad dat je ergens voor wordt uitgenodigd. Ze doen wel allemaal aardig, maar daar blijft het bij. Ik weet ook niet wat ik fout doe…
Hier een bericht van een heel extravert en sociaal iemand die op elke straathoek vrienden maakt. Het zal je verbazen maar ik voel me net zo als jij als ik depressief ben. Dit gevoel hoort bij depressies. Maak er dus niet je werkelijkheid van, want als jij gewoon sociaal doet en buiten komt dan is dat al heel goed. Sporten is ook heel belangrijk, dat helpt ook tegen depressies en je wordt er zelfverzekerder van. Er zijn wel meer jonge mensen die een deel van hun jeugd (en dus ook vriendschappen sluiten) missen door depressies, je bent niet de enige. Maar je bent nog steeds heel erg jong en kunt nog heel veel inhalen. Ik denk zeker dat je te ongeduldig bent en depressieve gevoelens aanziet voor de werkelijkheid. Dat is gevaarlijk, probeer daarom door te gaan met die baan, buiten komen en vooral ook sporten! Dat geeft vanzelfsprekende contacten en helpt tegen depressie. Dan komt het vast goed, veel wat introverte mensen doen te hoogstaand over vriendschap is mijn ervaring. Ze verwachten er van alles van terwijl extraverte mensen de bakker op de hoek ook al een vriend noemen, die leggen de lat wat lager en zien overal gezelligheid en contacten in. Probeer dat ook maar eens, ik weet niet of het bij je past maar kletsen in winkels en op straat zijn hele goede oefeningen in gewoon lol maken met mensen, sociaal zijn.
Wat ontzettend herkenbaar. Ik heb al jaren geen enkele vriend, ik heb me de laatste jaren opgesloten in mijn huis. Wat het van kwaad tot erger heeft gemaakt en ik nu zoveel angst en onzekerheid heb. Hoe gaat het nu met je?
Wat een naar verhaal, Bram.
Ik kan me voorstellen dat je soms zo teleurgesteld bent in mensen. Ja, ik heb dat ook.
Ook heb ik meegemaakt dat mensen zonder pardon de handdoek in de ring gooien, heel erg zonde en vooral jammer.
Mensen waarmee je een hechte band hebt gehad en dat ze dan vonden dat er nooit meer gereageerd werd. Niet heel goed voor het zelfvertrouwen.
Ik vraag me echt af hoe mensen aan al die vrienden komen.
Persoonlijk ben ik erg sociaal en maak met iedereen een praatje. Waarom lukt het dan toch nooit..
Helaas ik ben 42 en voel precies het zelfde
Heel herkenbaar. Alsof iemand mijn leven op papier heeft gezet. Ik ga nu richting de 30 en het gevoel met eenzaamheid wordt met de dag erger. Ook worstel ik al bijna 10 jaar met depressies, stemmingswisselingen en angst gevoelens.
Een groot deel komt bij mij doordat ik in mijn kindertijd een heel moeilijke en zware tijd heb gehad. Ik heb voor een groot deel van mijn bestaan geen opvoeding gehad en ik weet mij vaak ook niet te gedragen in sociale gelegenheden. Ik denk dat mensen dat zien of voelen. Of het ooit gaat veranderen? Ik hoop het, maar ik geloof er allang niet meer in..
Heel bijzonder je verhaal te lezen en ontzettend dapper dat je het wilde delen Marijn! Ik vind veel dingen herkenbaar, wat gek genoeg maakt dat ik me al een stukje minder alleen voel! Dankjewel voor je verhaal!
❤️❤️❤️
Beste Marijn. Ik snap hoe je je voelt want heb dit precies zo meegemaakt maar ben er wel uitgekomen. Wat ik was vergeten en jij waarschijnlijk ook is de een na belangrijkste voor wie we leven. Jezelf. Dan bedoel ik niet dat de rest van de mensen niet belangrijk zijn want die heb ik nog even lief maar als je voor jezelf leven al niet belangrijk vind, zullen anderen je ook nooit belangrijk vinden. Nu zeg ik niet dat anderen me opeens belangrijk vinden of aan de lippen hangen maar als je er vrede mee hebt dat dat niet zo is maakt het niks uit. Probeer eerst vrede met jezelf te hebben, dat je jezelf aan kan kijken en zeggen: ook ik heb een doel in het leven.
Wat een boel reacties allemaal. En allemaal zo herkenbaar.
Eigenlijk gaat het goed met mij. Ik heb sinds een jaar weer een relatie, ik heb een baan. Dus mag eigenlijk niet klagen.
En toch lukt het me niet om vrienden te maken.
Ik ben er de laatste tijd op aan het letten en wat mij opvalt is dat iedereen om me heen graag over zichzelf praat.
Als ze dan aan mij vragen hoe het met me gaat en ik zeg goed, dan gaan ze weer over op hun verhaal en heb ik niks te vertellen.
Ook als er vragen aan mij gesteld worden, weet ik niet goed wat ik moet vertellen. Ik vind het moeilijk om over koetjes en kalfjes te praten.
Ik ben al op het punt gekomen dat ik niet perse vrienden hoef te hebben, dat kost me best veel energie op dit moment, maar ik zou graag met mensen willen praten, zodat ik niet het gevoel heb dat ik alleen ben.
Hoi Kimberley,
Jouw verhaal is erg herkenbaar. Mensen draaien hun verhaal doorgaans zo dat het om hunzelf gaat. Bij velen ontbreekt een stukje empathie/inlevingsvermogen.
Probeer het voor jezelf eens om te draaien. Ik vraag altijd veel aan mensen, gewoon om interesse te tonen. Oe vaker je dit doet, des te meer je dit ook terug kunt verwachten is mijn ervaring.
Gewone dagelijkse dingen, in plaats van zoals veel mensen doen, stoïcijns op hun schermpje staren en niks vertellen.
Het is erg gemakkelijk en leuk. Doe je dit bij je collega’s dan eten ze graag samen met je, althans bij mij is dat wel zo.
Ik heb dan weliswaar nog steeds geen vrienden, maar dit ‘dempt’ het eenzame gevoel wel behoorlijk vind ik.
Sterkte ermee en laat je vooral niet gek maken. Hoe moeilijk het ook is, er zijn vele honderden mensen die ook eenzaam zijn. We zijn geen vreemde soort😉
Anno 2020 zijn mensen helaas erg op zichzelf.
Ik herken mij goed in dit verhaal. Knap dat je dit durft te delen. Ben zelf jaren lang al aan het struggelen om echte goede vrienden te maken. Doordat ik vroeger enorm veel gepest werd heb ik daar ook moeite mee en zie ik mijn leven steeds meer aan mij voorbij vliegen. Ben inmiddels 24 en struggle hier nog steeds mee, loop al jaren bij de psycholoog etc. Iemand nog tips? Ik studeer aan hbo maarja die mensen staan niet open om nieuwe contacten op te doen dus dat valt al af.
dit is niet mijn echte naam en ik blijf liever anoniem
Hoi Erik,
Heftig man en herkenbaar. Maar je bent nog harstikke jong! Ik ben halverwege de 30 en heb het zonder psychische hulp moeten doen.
Misschien wel de beste manier is om gewoon eens een gesprekje te hebben met iemand. De kapster, een van je studenten misschien.
Oprechte interesse tonen, vragen, vragen en nog eens vragen. Het klinkt heel vermoeiend op het eerste gezicht maar mij geeft het zeker geholpen om wat zelfverzerder te worden en om een beetje uit mijn comfortzone te stappen.
Dat voelt sowieso al beter, al heeft het nog geen concrete vriendschappen opgeleverd.
Ik ben er van overtuigd dat wat jij geeft je ook terug zult krijgen. Respect moeten mensen krijgen zodat ze de echte jij kunnen zien.
Heel veel sterkte, ik sta altijd open voor nieuwe contacten mochten mensen hier behoefte aan hebben. Zeker in deze grauwe, moeizame en eenzame periode.
Toegegeven, ik heb het ook vaak moeilijk maar weet dat het ooit goed zal komen.
Ik ben zelf 23 jaar oud en herken me zelf hierin. Heb eigenlijk maar één echte vriend waar ik mee praat, snel vrienden maken is misschien gewoon niet weggelegd voor mij. Aan mijn innerlijk kan het in ieder geval niet liggen want ik doe geen vlieg kwaad. Ik kan heus wel gesprekken voeren maar een echte band hebben met meer mensen lukt me op één of andere manier niet. Ik voel me meer eenzaam op de momenten als ik zie wat anderen doen wat ik niet doe. Dat zijn bijvoorbeeld dingen doen als uitgaan,verjaardagsfeestjes en dan denk ik bij mezelf “ ik heb dat niet. Misschien kom ik te vaak gewoon onzeker over, ik denk vaak wat mensen van mij zullen vinden als ik ze ontmoet en dan ben ik een gesloten persoon.
Zeer herkenbaar verhaal. Ik ben inmiddels wel wat jaartjes verder en merk dat de vrienden die ik dacht gemaakt te hebben toch geen echte vrienden zijn. Iedere keer weer stoot ik mijn hoofd. Ook het vinden van een leuke vent om mijn leven mee te delen gaat precies zo.
Deze tijd van Corona en afstand houden maakt t nog lastiger en merk ook dat iedereen waar ik nog enig contact mee had juist nu erg terugtrekt en amper tot geen contact meer zoekt.
Ik ben beetje klaar met constant degene zijn die het contact zoekt en appt en vraagt om een keer af te spreken.
Vraag me werkelijk af of ik zo onuitstaanbaar ben of wat er precies is dat anderen wel vriendschappen hebben en het mij maar niet lukt om gewoon oprecht geïnteresseerde mensen te treffen die ook in een minder leuke tijd aandacht kunnen geven in plaats van alleen maar te vragen.
Dan vraag je je echt af waar t allemaal nog zin voor heeft. Wat is er nu leuk aan dit leven wanneer je helemaal in je eentje het leven doorloopt.
Heb echt perioden dat het allemaal wel leuk is en ik wel contact heb (voor Corona) en dan denk ik ach zo is het best leuk ook al is het allemaal zeer oppervlakkig en moet ik het echte leven in m’n eentje rooien.
Ik kijk dan ook uit naar de tijd na Corona en dat mensen weer wat tijd en aandacht hebben voor anderen.
ik ben 55 en ik heb ook geen vrienden , en eigenlijk trouwens nooit gehad ook , en daarnaast heb ik ook bijna geen familie meer , ik heb nog 1 zuster en nog 1 neef waar ik nauwelijks contact mee heb .
en verder heb ik eigenlijk niemand . ik ben altijd bang dat als mij iets gebeurt dat niemand mij mist en niemand weet waar ik ben . eigenlijk komt het er gewoon op neer dat ik gelukkig mijn eigen bedrijf heb , maar dat is ook het enige wat ik heb . contacten heb ik verder niet . en ik wordt daar heel angstig en verdrietig van
Dag Matthijs, dat het leven eenzaam kan zijn kan ik maar al te goed bevestigen. Ik herken jouw verhaal helemaal. Al heb ik ooit wel vrienden gehad. Het leven maakt soms rare sprongen. Ik had een goed huwelijk, mijn partner was mijn beste vriend, mijn maatje. Ik had genoeg aan hem, we deden alles samen. Maar helaas werd ik weduwe, geen partner, geen vrienden meer. Op t werk lijk ik voor mijn collega’s de vrolijke, sterke vrouw. Maar diep vanbinnen voel ik me heel eenzaam. De lockdown heeft het er niet gemakkelijker gemaakt. Zoals je zegt stel ik me zelf ook wel eens de vraag of dit mijn toekomst is….
Voor veel mensen is het corona-tijdperk één van onuitstaanbare eenzaamheid. Ik moet eerlijk bekennen dat bij mij niet zo heel verl veranderd is, behalve dat ik nu een mondkapje op moet als ik naar de Jumbo of met het OV naar de uni ga.
Ik ben nu 26 jaar en van sociale contacten, behalve dan net als jou, online, is er bij mij niks meer over. Vroeger had ik dat wel, maar tijdens en na de middelbare school verwaterd dat allemaal. Misschien vonden ze me toch niet zo leuk achteraf.
Op de uni gaat het so-so. Veel studievertraging opgelopen, maar ik ben wel meer gemotiveerd nu dan ooit. Nog steeds alleen niet zonder problemen.
Of ik depressief ben weet ik niet. Zeg het in ieder geval niet graag over mijzelf. Wel merk ik dat met pieken en dalen ik mezelf prima of heel kut kan voelen. Soms echt gewoon weken lang niet. En soms lijkt het of het maar niet weg gaat.
Toen ik dit las, ik zat gewoon random te googelen “ik heb geen vrienden”, ik weet niet waarom, vond ik dit artikel, en het is haast of ik iets over mijzelf lees. Dus dankjewel, denk ik.
Herkenbaar. Ik worstel er nog steeds mee en ben al 54.
Verschillende reacties gelezen, waarin ik ook wat van mijzelf herken. Graag zou ik ook een taboe willen doorbreken. Wellicht ben ik anders dan anderen, maar wil graag mijn persoonlijk verhaal vertellen.
Op de lagere en middelbare school had ik weinig vrienden en na de schoolperiode hen uit het oog verloren. Jarenlang daarna een paar vakantievrienden gehad, maar ook die contacten zijn over. Terugdenkend aan het verleden heb ik een aantal jaren geleden een keuze gemaakt en die is als volgt:
Mijn zeer bewuste én definitieve keuze is om voor altijd vrijgezel te blijven én voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben. Dit betekent dat ik géén enkele behoefte heb aan een relatie en ook géén enkele behoefte aan vrienden. Ik heb dus géén relatie en ook géén vrienden, wel een goede kennis, hoe je het noemen wilt en bezoek ik soms een kring. Dat is alles.
Daarnaast een leuke baan. ’s Morgens vroeg opstaan en op de fiets naar mijn werk. Dat is zo’n 30 kilometer per dag fietsen van huis naar werk en van werk naar huis. ’s Avonds ben ik dan ook vaak moe. Een paar jaar geleden was er in mijn woonplaats een bijeenkomst over het thema eenzaamheid. Tijdens deze bijeenkomst mijn persoonlijk verhaal verteld. Voor de hulpverleners van diverse organisaties zoals Thuiszorg, Een tegen Eenzaamheid enz. was dit een eyeopener.
Nogmaals: Mijn zeer bewuste én definitieve keuze is om voor altijd vrijgezel te zijn en voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben. Op deze keuze zal ik nooit terugkomen en dus zal in de toekomst daaraan niets veranderen!
Wellicht voor velen vreemd, maar zo ben ik eenmaal, heb daar ook totaal geen moeite mee! Mijn persoonlijk verhaal laat ook zien dat eenzaamheid subjectief is. Hopelijk ontvang ik reacties.
Ik vind dat een goede manier om ermee om te gaan. Het loslaten van ideaalbeelden is wel iets waardoor de gevoelens minder worden. Het kiezen voor vrijgezel blijven voelt wel goed, maar toch..
Ik heb dit ook gedaan. Tegelijk is het verlangen er dan diep van binnen wel steeds geweest. Ik merkte ook dat ik daardoor minder spanning had en beter in mijn vel zat. Het is mij alleen een paar keer gebeurd dat er binnen contacten weer iemand interesse in mij toonde en ik vervolgens ook weer teleurgesteld ben. Kan gebeuren. De laatste keer heb ik zelf initiatief genomen en ben keihard op mijn bek gegaan omdat ik er meer van verwachtte en ook gevoelens kreeg. Ik was er daarvoor niet mee bezig, maar ik dacht bij mezelf dat ik er ook open voor kon staan, ondanks eerdere ervaringen. Ik wil mij niet wanhopig voelen en mij helemaal losmaken van verlangen enzo, maar het is moeilijk. Het willen delen is toch een natuurlijke behoefte, net als intimiteit.
Hallo Marijn, in een wanhopige bui gegoogled of er meer mensen zijn zonder vrienden. Heel herkenbaar dit, vooral die vragen op het eind. Het stukje na de inleiding neigt naar een perfecte omschrijving. Zo fijn om te lezen dat je nu wel vrienden hebt! Ik erger me persoonlijk heel erg aan dat ik nooit serieus genomen word, zelfs niet door mijn toenmalige psycholoog. Een achttienjarige meid zonder vrienden? Dat bestaat niet! Wel dus..
Anyhow, ik schrijf ook (http://morphedidentity.com) voel je welkom om eens een kijkje te nemen als je dat wilt 🙂
Hoi, bedankt voor je reactie! Wat jammer dat zoiets blijkbaar voor de buitenwereld niet bestaat en dat je dus eigenlijk twee problemen in één hebt. Ik hoop dat dit snel voor je mag veranderen! Aarzel niet om eens contact met me op te nemen mocht je erover willen praten.
Ja hoor, dat wil ik wel. Hoe kan ik je bereiken?
Als je op mijn naam klikt bij het artikel of in de zijbalk onder ‘het COMMEN.-team’, dan staan daar wat socials en een mailadres. Dan kun je kiezen 🙂
Hey. Ik herken me hier ook enorm in. Is het miss een idee om met zijn alle een groepsapp of iets te maken?
Hoi ik heb ook geen vrienden, misschien komt dat door mijn autisme.
Ik heb het wel geprobeerd maar mensen kwamen nooit bij mij, ik moest altijd na hun toe.
Je bent niet de enige Marijn.
Ik voel me ook zo alleen…
Ik begin hier maar te schrijven…
Ik weet niet wie het gaat lezen en of iemand er iets aan gaat hebben, dus besluit ik maar om dit voor mijzelf te doen. Misschien ga ik zelf iets hebben aan het feit dat ik hier schrijf. Ik zie het als een soort reflectie. Het zal niet te gedetailleerd worden, want ik ga straks op “reactie plaatsen” drukken en dan wil ik geen spijt hebben van dat ik bepaalde onnodige persoonlijke details heb vermeld.
Ik heb dit artikel al is gelezen in de 2e helft van 2020, ik weet niet meer precies wanneer. Ik herken nog wel heel wat van de reacties die ik toen las en ben ze dus niet vergeten. Ik kan mij deels relateren aan een aantal verhalen die hier zijn gedeeld, toch zie ik grote verschillen. Maar goed, ik ben hier niet om te vergelijken, terwijl ik dat onbewust toch ga doen met alles en iedereen. Je hebt dan niet persé het gevoel dat je juist wel of juist niet wil zijn als de mensen met wie jij je vergelijkt, maar toch doet en stiekem iets met je. Ik spreek hier zojuist in de je-persoon, omdat ik verwacht dat dit geldt voor veel mensen die dit gaan lezen. Genoeg over mijn filosofische gedachten, misschien komen die later nog aan bod, maar waarschijnlijk niet.
Mijn naam is Thomas, heb je voor de rest niet zoveel aan want mijn naam zegt niets over wie ik ben of hoe ik mij gedraag. Ik ben 17 jaar oud, een stuk jonger dan de meeste reacties die ik hier lees, dat vindt ik ook interessant omdat ik dan misschien een ander inzicht te bieden heb voor misschien een leeftijdgenoot. Ik kom uit de randstad, maar ik zal in het kleine wereldje beginnen van mij als kind.
Van mijn 3e tot 11e jaar had ik veel vrienden, echt goede vrienden (5 stuks ofzo) en daarbij nog veel vrienden en mensen waar ik goed mee om ging. Ik ben iemand die veel nadenkt en vaak is dit ook door mijn hoofd gegaan:“Dit was de beste periode uit mijn leven.”
Op de middelbare school is het allemaal grotendeels verandert, ik ben toen contact verloren met 3 van de 5 echt goede vrienden die ik eerder aanduidde, waarvan er maar 1 bij mij op de basisschool zat. In mijn eerste jaar op de middelbare school ging het sociaal nog erg goed met mij, maar vanaf de tweede klas ben ik denk ik depressief geraakt tot aan de dag van nu, niet constant, maar in fases, 2021 is wel het dieptepunt geweest. Het is gek want ik ben verbaal niet slecht maar vermeed op een gegeven moment gewoon contact met mensen, op zo’n jonge leeftijd denk je daar niet over na, maar als ik tegen mijn oude zelf iets kon zeggen, dan was dat, dat ik mijn mond is moest opendoen, moest zeggen tegen mensen wat ik echt van ze vond (zodat dat kon gaan leiden naar een positieve relatie) en uit mijn comfortzone moest stappen. Ik heb altijd moeite gehad om iemand in de ogen aan te kijken, ik heb daar geen verklaring voor en dat vind ik jammer, want nu ik daar nog amper de gelegenheid voor heb verlang ik daar naar. Alle puberale veranderingen hielpen ook niet mee, acne maakte mij erg onzeker en nog minder sociaal. Ik was ook vrij kieskeurig met de vrienden die ik wilde, al die punten hebben geleid tot het verwateren van toen huidige vrienden tot matige contacten en het heeft het maken van nieuwe vrienden ook bijna onmogelijk gemaakt.
Ik benoemde net dat ik toen der tijd niet bepaald doorhad dat ik depressief was, die depressie heeft geleid tot misschien wel een gameverslaving, wat ook weer negatieve gevolgen had, een kettingreactie zonder einde.
Vanaf de 5e klas bereikte het geen vrienden hebben / niet sociaal zijn wel een dieptepunt. Met als nieuw dieptepunt de periode waarin ik mij nu bevind die eind 2020 is begonnen rond mijn verjaardag toen ik 0 felicitaties kreeg van “vrienden”. Ik onderhield mijn vriendschappen d.m.v. verplichtingen zoals school en voetbal. Corona heeft daar een stop achter gezet en dat heeft mij nu de harde realiteit laten zien. Ik kan mij niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst iets met iemand heb afgesproken en ik ben pas 17. Vlak voor dat ik dit jaar was gestart met een hbo-opleiding, die ik al semi verkloot heb door depressie, heb ik 3/4 maanden alles uit mijzelf gehaald en ik voelde mij goed. Ik richtte een online bedrijfje op, ging werken in een kas en ben op het gebied van sport nog meer gaan doen dan wat ik al deed. Dat heeft wel mijn ogen geopend en laten zien dat er nog hoop is.
Ik wil nog zeggen dat ik sinds 3 jaar terug mijn profielen van social media heb gehaald wat ook niet bepaald mijn contacten heeft bevorderd. Ik kon alleen maar aan de vele negatieve kanten van social media denken, maar ik realiseer mij nu dat het ook positieve kanten heeft.
Ik heb niet op mijn formulering gelet, ik heb gewoon een zooitje aan gedachten opgeschreven. Ik zal dit bericht af en toe checken, misschien heeft iemand iets te reageren, dat zal mij voldoening geven.
Wat zou ik graag willen dat ik sociaal wilde zijn
Wat zou ik graag willen dat het allemaal vanzelf ging
Wat zou ik graag willen dat iemand de interesse had om mij aan te spreken en vervolgens door mijn schild heen zou breken.
Wat zou ik graag willen dat ik met iemand afsprak
Wat zou ik graag willen dat het goed komt
Wat zou ik graag willen dat ik mijn oude en ware ik hervind, de ik die gelukkig maakt.
Hey Thomas,
Bedankt voor je reactie. Zoals je waarschijnlijk veel in mijn verhaal herkende, is dat vice versa ook. Met de nodige verschillen uiteraard. Ik wil je alleen even laten weten dat het goed kan komen. Onderaan dit artikel link ik door naar een nieuw artikel, waarin ik schrijf dat ik vrienden heb gekregen. Het gaat sociaal goed met me.
Ik ben ongeveer van mijn 14e tot mijn 21e eenzaam geweest. Maar het is wel goedgekomen. En ik ben heel erg blij om te lezen dat je hoop hebt en dat je zo actief bezig bent om je eenzaamheid te beëindigen. Dat is het enige juiste wat je kunt doen. Er is altijd nog hoop. Je bent niet pas 17, je bent nog maar 17. Dat betekent niet dat je leven voorbij is als je op die leeftijd eenzaam bent, dat betekent dat je leven nog moet beginnen en het in principe alleen maar beter kan wezen.
Tot slot: je geeft aan dat je heel veel dingen doet (nog meer werken, nog meer sporten), maar probeer niet daarmee je depressie of eenzaamheid weg te stoppen. Je moet deze gevoelens ook ervaren, hoe vervelend ook, om door te kunnen groeien. Eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn. Als je vrienden vind, zul je je ook nog wel eens eenzaam voelen. Het is aan jou om te leren daarmee om te gaan. Je wil graag met anderen leven, maar kun je ook met jezelf leven?
Ik zelf heb ook geen vrienden wel gehad maar door een verkeerde partner gekregen te hebben nu helemaal alleen en dat voelt heel eenzaam en zwaar….
Hey Martijn,
Ik ben Bas en ben 19 jaar oud. Ik vind het super interessant dat je je verhaal deelt en ook heel erg goed, en kan me ook in je verhaal vinden ik had op de basisschool in Rotterdam veel vrienden en ging vaak naar feestjes van vrienden en was vaak sociaal sinds mijn 13de ben ik heel erg ver afgegleden we moesten verhuizen door een vechtscheiding uiteindelijk ben ik toen gaan wonen bij mijn moeder en bij mijn vader (in Amsterdam) om de week sinds die tijd heb ik nooit echt vrienden gehad ben vaak gepest en ben sinds mijn 13de ook nooit echt naar feestjes geweest en ben vrij onzeker komt ook omdat ik pdd nos heb dat ervoor zorgt dat ik heel erg ver doordenk over wat mensen van me vinden dat maakt de relaties gewoon heel lastig ik woon op heden voor een jaartje op mezelf en is ook eenzaam omdat ik weinig aanspraak heb zit vrijwel altijd thuis (want ik werk in de horeca 1 dag in de week dus dat schiet ook niet op) heb jij nog tips of dat ik hulp moet zoeken?
Hoi Bas, hulp zoeken is altijd een aanrader. Je kunt hiermee gewoon naar je huisarts en die kan je doorverwijzen. Check verder het artikel onderaan dit artikel voor tips hoe ik vrienden kreeg.
Nou, hier net hetzelfde. Het lijkt alsof ik men eigen verhaal lees…… misschien kunnen wij vrienden worden
Het is een en al herkenning.
Mooi geschreven.
Ik heb 0 vrienden en heb dit nog nooit zo uitgesproken. Het is heel verdrietig want mijn vriend heeft wel de toffe jeugd gehad en ontzettend veel vrienden. Ik ben sociaal kan makkelijk een praatje beginnen maar niemand wil mij vriend zijn. Ik ben 37 en het maakt me ontzettend onzeker.
Heb het gevoel dat ik als buitenstaander niet geaccepteerd word hier in limburg. Mensen spreken liever dialect, ze hebben hun eigen bubbel al. En ik pas niet in dat plaatje.
Dit moet echt veranderen want ik ga kapot van eenzaamheid. En dat voelen mijn kindjes ook.
Hallo Marijn, herkenbaar verhaal. Ik ben nu 60 jaar en al heel lang getrouwd en vader van 2 prachtige meiden. Allemaal prachtig zou je denken, maar helaas. Ik kijk vaak terug en mis gewoon een hoop. Ik heb geen vrienden en voel me ontzettend eenzaam bij tijd en wijle. Zover dat ik me dan vaak afvraag of ik wel verder wil.
Ik heb een hele drukke baan, ben graag gezien op mijn werk, maar dat stopt als ik om 5 uur de deur achter me dicht trek. Wij hebben als gezin altijd heel veel dingen te doen en als we over vrienden praten, dan zijn het vriendinnen met aanhang van mijn vrouw. Zij heeft ook de etentje met vriendinnen en collega’s, de uitjes etc. Dat zijn de ergste momenten, dan komt het besef van geen vrienden keihard binnen. Ik hoor vrienden weleens praten over kroegavonden, bowlen, karten, paintballen of gewoon een avondje ouwehoeren met elkaar. Dat zijn de dingen die ik mis, dat is wat ik ook graag zou willen. Maar ik heb geen idee hoe dat ook te krijgen.
Vind het mooi om te lezen dat het jou nu gelukt is, top man ! Geniet ervan, succes met je opleiding en een mooie toekomst.
Ik vraag mij af, n het lezen van je verhaal of we niet mensen kunne verbinden. Ik kan mij zo sterk vinden in jouw verhaal..
Iedereen heeft wat inderdaad! Ik heb een hyperkose en daar kon ik me vroeger zoooo druk om maken maar nu boeit het me geen reet meer. Ik ben mens en dat is hoe het hoort te zijn!
Ik heb ook geen vrienden of vriendinnen door een samenloop van omstandigheden en veel pesterijen. In het middelbaar werd ik heel vaak gepest. Waarom exact weet ik nog altijd niet. Ze noemden me dik en lelijk (btw, ik had gewoon een normaal figuur). Veel vrienden had ik toen al niet. En degenen die ik had, bleken achteraf heel toxisch te zijn. Dus zoals sommigen in de comments zeggen: beter geen vrienden dan slechte vrienden. Ik ben nu (morgen exact) 31 jaar en heb de hoop wat opgegeven. Ik ben heel onzeker bij nieuwe mensen en in groepen. Ik heb ook heel weinig vertrouwen in andere mensen. Ik heb ook wat een speciaal karakter blijkbaar: hoogsensitief en een mic van autisme en ADHD. Ik ben wel getrouwd (wat ook niet altijd makkelijk is), binnenkort met 2 kinderen. Maar mijn support systemen is zo goed als 0. Mijn ouders wonen niet bij de deur. Mijn broer en zus leven hun eigen leven meestal. Ik heb wel een lieve schoonfamilie maar zij hebben het ook altijd druk met hun eigen gezinnetje. En ik wil hen niet lastigvallen met mijn zielig gedoe.