Terwijl ik nog met mijn gedachten zit bij gisteren, is vandaag al weer begonnen met de normaalste gang van zaken. De zakdoekjes gevuld met mijn tranen en snot liggen gefrummeld in het voorvakje van mijn rugzak. Het alledaagse overrompelt me plots.
Ik zit op een hoge kruk bij het raam van een overpriced koffietentje. De ene YUP na de andere YUP komt in blauwe spijkerbroek en North Face jas binnen om vier euro te spenderen aan een cafeïne-kick om de slaap te onderdrukken.
Ik onderdruk mijn verdriet en verberg mijn waas, ogenschijnlijk zien zij enkel een jonge vrouw in een witte blouse typen op haar draadloze keyboard. Waarschijnlijk aan het werk. Eigenlijk zou ik inderdaad aan het werk moeten zijn, maar het lukt me niet.
[stag_image style=”no-filter” src=”https://www.commen.nl/wp-content/uploads/2022/12/alex-kalligas-unsplash.jpg” alignment=”none” url=””]
Foto via Unsplash
Gisteren heb ik namelijk mijn neef begraven op een steenworp afstand van mijn vader. Allebei hebben ervoor gekozen om een einde te maken aan hun leven. Ik vraag me af of het een keuze is, of het een keuze was. Wanneer de depressie zo op je gedachtes drukt en je lichaam vult met wanhoop, ben je dan nog in staat te kiezen?
Lees ook: Hoe je op een liefdevolle manier omgaat met je depressie
Meer vragen dan antwoorden
Ondertussen hoor ik de barista de melk stretchen, de bediende bestellingen opnemen en de mensen aan het tafeltje naast me praten over de nieuwe herfstcollectie van de H&M. Ik voel me raar. Het leven kan soms zo banaal en simpel ogen, maar voor sommigen is het een opgave waarvan ze de berekeningen keer op keer verknallen.
Ze zitten dan zo in hun hoofd dat de wereld versmalt tot de wegen van hun binnenwereld waar in elke hoek onmogelijke vragen huizen. Wat is de zin van het leven? Waarom ben ik hier op aarde? Ik zou ze willen vertellen dat je die vragen niet moet stellen. Zelfs filosoof Albert Camus kon het absurde van het leven niet verklaren.
Lees ook: Rouw kent geen tijd
Van mijn vijftiende tot aan nu, na vier suïcides om me heen, heb ik leren begrijpen dat we het leven nou eenmaal moeten leven met meer vragen dan antwoorden. Ikzelf kan ervoor kiezen waar op te focussen: de ontelbare onbeantwoorde vragen of de schamele paar antwoorden die me geborgenheid bieden. Ik doe de dingen die zin geven aan mijn leven, maar niet per se de zin van mijn leven zijn.
In plaats van me af te vragen waarom ik hier op aarde ben, ben ik hier gewoon. Op een hoge kruk bij het raam van een overpriced koffietentje, waar de ene YUP na de andere YUP klaagt over slapeloze nachten door hun huilende baby’s.
[stag_image style=”no-filter” src=”https://www.commen.nl/wp-content/uploads/2022/12/1024jan.jpg” alignment=”none” url=””]
Foto via Unsplash
Samen dragen we het onverklaarbare in het alledaagse
Het alledaagse daagt iedere dag op. De zon schijnt, voor of achter de wolken, de wind blaast door mijn haren, kleding vormt zich om mijn lichaam en mijn maag knort naar ontbijt, lunch en avondeten. Mensen begroeten elkaar op straat, vrienden vragen hoe het met me gaat en mijn vriendin kust me in gedachten.
Soms overrompelt me het alledaagse plots en dat is oké. Ik kan me eraan vasthouden, zoals een kindje doet aan de been van de ouder. Het geeft me orde.
Ik weet niet wat ik met het delen van dit verhaal wil, maar misschien behoort het antwoord tot de vele antwoorden die we nooit gaan krijgen. Ten diepste hoop ik dat niemand alleen hoeft te zijn in het niet-weten, maar samen het onverklaarbare kunnen dragen zoals we iedere dag doen met onze coffee to go’s.
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid of ontvang updates via Whatsapp. Heb je geen social media? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.
Op het moment is het precies 7 maanden geleden dan mijn man is overleden!
Sindsdien modder en rommel ik wat aan.
Geen enkel idee hoe ik mijn leven ooit weer op de rit moet krijgen.
Had ik maar dat rijbewijs gekregen ,4 keer afgereden ooit, dan zou ik …,
Maar misschien ligt het daar niet aan,denk ik dat alleen maar,
Kom daardoor nergens meer,gewoon even iets in de buurt doen,hoeft niet altijd ver weg.
Rouw..dat zouden ze meer onder de aandacht moeten brengen,ik bedoel dus het gat waarin je kunt vallen.
Maar de wereld dendert gewoon door,alsof er niets aan de hand is.
Je schrijft “heb ik leren begrijpen dat we het leven nou eenmaal moeten leven met meer vragen dan antwoorden. Ikzelf kan ervoor kiezen waar op te focussen: de ontelbare onbeantwoorde vragen of de schamele paar antwoorden die me geborgenheid bieden. Ik doe de dingen die zin geven aan mijn leven, maar niet per se de zin van mijn leven zijn.”
Heel herkenbaar. Al sinds ik uit huis ben, worstel ik ermee dat ik geneigd ben alles ‘Im Frage zu stellen’, maar er is helemaal geen vaste grond te vinden, geen uiteindelijk antwoord, geen zin van het leven. Het ligt in mijn aard, hoogbegaafd en autistisch zijnde, om te verlangen naar absolute zekerheden, maar al mijn radicale twijfel bracht mij in een enorme crisis toen ik begin twintig was en sindsdien leef ik met het besef, dat we het moeten doen met louter onzekerheid en je maar vast houden aan de dingen die voor je van belang zijn, ook al heeft het leven an-sich helemaal geen zin. Het is er gewoon, als gevolg van natuurlijke evolutionaire processen, die ‘geluk’ helemaal niet als doel hadden.
Hooguit mogelijk als bijeffect. Dus focus ik mij maar op dingen die ik wel van belang vind, zinnig vind: plezier vinden in leuke dingen, verbondenheid met mensen om mij heen, inzetten voor een betere wereld. Ik zet het bewust in die volgorde omdat voor mij de volgorde eigenlijk andersom is, maar ik juist probeer om het plezier meer naar voren te halen: niet alleen maar piekeren over wat er mis is in de wereld. Ik merk dat het helpt, om te proberen mij meer verbonden te voelen met mensen waar ik daadwerkelijk mee in contact kom, dan me te ‘verbinden’ met alle leed in de wereld. Maar het verlangen dat leven eindelijk voorbij is, dat blijft, dat draag ik dagelijks met mij mee.